Gisteren traden Laura Lynn en Frans Bauer samen op in de Antwerpse Zuiderkroon, aan de Vlaamse Kaai gelegen. Ze presenteerden er hun nieuwe cd Duetten, waarop ze samenwerken.
Het succes van de zogenaamde schlagerzangers zal ik écht nooit begrijpen. Is het een vorm van nostalgie, van traditie, van sadomasochisme misschien? Begrijpen wie begrijpen kan...
Het is niet dat ik mensen die een andere smaak van muziek hebben niet wil respecteren. Maar toch. Ouderen én jongeren die samentroepen om dan de melige, nietszeggende teksten mee te kelen met de zangers en zangeressen die té hard hun best doen om sympathiek over te komen en daardoor net onecht lijken. Bovendien slagen ze erin alle woorden te overarticuleren.. nee, het is mijn ding toch niet. En ik wíl het begrijpen, ik wíl echt mijn best doen om de Bauer- en Lynnfans te verdragen.. maar het moet me duidelijk gemaakt worden.
Iemand die zich geroepen voelt om te reageren?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten